Incubation There are two other groups of things besides trash that require no immediate action, but this stuff you will want to keep. Here again, it's critical that you separate nonactionable from actionable items; otherwise you will tend to go numb to your piles, stacks, and lists and not know where to start or what needs to be done.
Say you pick up something from a memo, or read an e-mail, that gives you an idea for a project you might want to do someday, but not now. You'll want to be reminded of it again later so you can reassess the option of doing something about it in the future. For example, a brochure arrives in the mail for the upcoming season of your local symphony. On a quick browse, you see that the program that really interests you is still four months away—too distant for you to move on it yet (you're not sure what your travel schedule will be that far out), but if you are in town, you'd like to go. What should you do about that?
Co z tego wynika? Powinniśmy pisząc programy zniżyć się do poziomu komputera i myśleć tak jak program, który zwie się kompilatorem. Kompilator tak ogólnie mówiąc, nie wbijając się w szczegóły interpretuje kod źródłowy (czyli to co my piszemy), a następnie (pomijając kilka kroków) zamienia go w język zrozumiały przez komputer. Czyli jaki? Po prostu zmienia go w ciąg zer oraz jedynek, czyli np. 0110 0011 1100 0001 1111... . Dlaczego są to 0 oraz 1? Bo akurat takie impulsy najłatwiej otrzymywać komputerowi. Co to oznacza? Oznacza to, że wszystkie programy powinniśmy pisać tak jakbyśmy to my byli kompilatorami. Czyli czytamy kod źródłowy OD GÓRY DO DOŁU, w taki też sposób będzie wykonywany nasz program (z pewnymi wyjątkami). Reasumując popełniając błąd nie rozbijajmy monitora, ani nie przeklinajmy na komputer bo to nie jego wina ;) Bo on nie myśli... Myślimy tylko my i niestety pisząc program musimy zniżyć się do poziomu kompilatora.